Inspiratieverhaal “De ideale schoonzoon’
Kevin was geboren in een klein dorp op een eiland naast de Schotse kust. Hij was wel een keer op het vasteland geweest, maar verder kende hij niks dan zijn eiland. Hij was een gewone jongen die ging vissen met zijn vader en zijn moeder hielp met de moestuin. Zijn ouders hadden hem opgevoed om een goed mens te worden. Kevin had geen grote mond en op viel niet op tijdens dorpsfeesten. Toch waren er meiden op het eiland die hem leuk vonden waaronder ook Mary, een vrolijke meid waar hij altijd zijn verhaal kwijt kon.
Kevin vond zichzelf niet zo bijzonder en zei vaak tegen zichzelf dat hij niet zo stom had moeten doen. Op een dag ziet hij een oude vrouw die haar eigen boodschappen nauwelijks kan dragen. Kevin helpt haar en hij draagt de boodschappen drie kilometer naar het huisje van de vrouw.
Hij ziet dat de vrouw geen stal heeft voor haar twee koeien en biedt haar aan de volgende dag te helpen een stal te bouwen. Hij werkt 14 uur lang hard door, maar dan staat er ook een stal. Als hij na drie km lopen weer thuiskomt voelt hij zich veel te moe voor het feest die avond, waarover hij gisteren Mary vrolijk had toegeroepen. ‘Tot morgen bij het oogstfeest’. Mary had hem toen geantwoord met een prachtige glimlach.
Zijn broer zegt: Dan vertel ik wel aan Mary dat je te moe bent vanavond.’ De volgende ochtend praat zijn broer hem bij: ‘Ik heb het gezegd aan Mary hoor, wat een leuke meid. Ze kan geweldig dansen, wist je dat”. Wat ben ik toch een sukkel denkt Kevin. Zo’n mooie meid laten schieten voor hard werken voor een oud vrouwtje?
Die dag gaat hij terug naar de stal; op zich kunnen de koeien daarin de winter wel doorkomen, alleen steken er nog veel stenen uit het gebouwtje. De hele dag is hij bezig om een gladde muur om het schuurtje heen te bouwen. Dat ziet er prachtig uit en de spouwmuur is opgevuld met stro voor de isolatie. Als hij ’s avonds laat thuiskomt zegt zijn broer: ‘Mary kwam nog langs vandaag en vroeg naar jou. Die meid kan niet alleen dansen, maar ze kan ook leuk kletsen, joh.’ Ja, vertel mij wat, denkt Kevin. Wat een eikel ben ik toch dat ik die stal zo goed gemaakt heb. Ik had beter langs Mary kunnen gaan vandaag.
Later die week ziet hij dat zijn oom Alan met het syndroom van Down wordt lastiggevallen door twee irritante jongens. Ze houden hem voor de gek op een manier die zijn oom helemaal niet leuk vindt. Even denkt hij ‘ik moet mijn broers erbij halen’, maar vervolgens denkt hij ‘dat moet ik zelf ook kunnen’. Als hij de jongens aanspreekt op hun gedrag, krijgt hij klappen, maar zijn oom kan snel wegkomen naar huis. En als hij met een gescheurde lip lang de kant van de weg zit denkt hij opnieuw ‘Ik ben niet de slimste hè? Zo zie ik er niet uit als ik Mary weer zie.’ Daar moet ik iets aan veranderen!
Kevin weet alleen niet goed wat er anders moet. En als hij een paar weken later hoort dat er op de flanken van de Ben Nevis een wijze man woont, Mister Isch die altijd antwoord heeft, gaat hij op reis. Na de boottocht naar de vaste wal is het wel twee weken wandelen. Onderweg komt hij veel mensen met problemen tegen, ook een aantal slecht gebouwde schuurtjes en zaken die niemand durft aan te pakken; hij heeft het druk. Zijn tocht duurt dus zes weken en onderaan de berg zeggen de mensen tegen hem ‘je hebt geluk dat de winterstormen laat zijn dit jaar anders had je niet omhoog gekund naar Mister Isch.’ Ik ben inderdaad een sukkel denkt Kevin, … leer ik het dan nooit?
Na een stevige klim waarbij er steeds natte sneeuw valt komt hij aan bij de hut. Er staat een breedgeschouderde man in rok met een grote bruine baard op hem te wachten. Hallo Kevin, ik ben Mister Isch, Scott Isch. Er komen al vier weken lang mensen langs die zeggen dat jij eraan komt, het moet wel heel belangrijk zijn. Wat kan ik voor je doen, man. Kevin vertelt zijn levensverhaal en Scott luistert rustig. Als het al lang donker is komt Kevin eindelijk met zijn vraag: ‘Waarom ben ik zo’n sukkel en wat moet ik doen om geen sukkel meer te zijn?’. ‘Minder’ zegt Scott en Kevin kijkt alsof hij het in Keulen hoort donderen. … … ‘Weet je’, zegt Scott, ‘je bent behulpzaam, je werkt hard, je werk is altijd goed en je bent een krachtig mens.’… … ‘Niks mis mee lijkt me, je moet het alleen niet overdrijven.’ Dus zeg ik MINDER.
Kevin raakt in paniek en zegt: ‘Maar ik weet niet hoe ik dat moet doen, dat_dat_dat dat kan ik niet’. Scott antwoord, ‘Ach Kevin, je kan het al lang, maar je bent het nog niet gewoon. En een mens mag er even over doen om zijn gewoontes te veranderen.’
Kevin gaat terug naar zijn eiland en hij doet er nog maar vier weken over omdat hij half zoveel mensen helpt. Degenen die het zelf kunnen helpt hij dit keer niet en niet alles hoeft perfect. En eenmaal op de boot denkt hij ‘Misschien ga ik het toch wel leren’. De volgende keer als ik naar Scott ga doe ik het in twee, nou… misschien tweeënhalve week’. En op de kade ziet hij Mary al wachten met de mooiste lach die hij zich maar kan voorstellen.
En als je dit leest, beste lezer, is er ook iets wat jij minder mag gaan doen?
Als jij je herkent in dit verhaal en ondersteuning wilt bij iets wat je wilt veranderen kun je een vraag stellen in het contactformulier.